Rozdział 45

Następnego dnia był pogrzeb Sav. Małą Evelyn zostawiłem pod opieką Laury i jej męża Andew. Wiedziałem, że nie zrobią jej krzywdy.

- Tu macie pieluszki dla niej... Tu mleko... - pokazałem Lau gdzie są najważniejsze rzeczy. - To chyba wszystko. - poprawiłem włosy ręką i spojrzałem na zegarek. - Czas na mnie. - chwyciłem kluczyki od auta i posłałem Andrew uśmiech. Z dzieckiem mu do twarzy. Ciekawe kiedy pomyśli, by mieć własne...

Dojechałem na miejsce kwadrans przed czasem. Wszyscy byli smutni, stali trzymając wiązanki kwiatów i cicho rozmawiali. Przywitałem się skinieniem głowy. Niektórzy mnie przytulili, inni tylko popatrzyli współczująco. Postanowiłem wejść do kostnicy. Trumna stała otwarta na środku, obok krzyż.

- Savannah Hudson... - przeczytałem złote literki na czarnej blaszce przyczepionej do krzyża.

Bałem się podejść do trumny, więc usiadłem w pierwszej ławce. Po chwili moja rodzina dołączyła do mnie. Brandon, jej rodzice i znajomi usiedli po drugiej stronie.

Do trumny podszedłem ostatni. Spojrzałem na dziewczynę i zmarszczyłem brwi. Była niepodobna do mojej ukochanej.

- To nie ona! To nie moja Sav! - krzyknąłem, rzuciłem białą różę na ziemię i wybiegłem z kostnicy. Ross ruszył za mną. - To nie ona!!! - padłem kolanami na chodnik.

- Uspokój się Ryland. Zmarli zawsze wyglądają inaczej... - położył rękę na moim ramieniu.

- To nie jest Sav! - warknąłem i strąciłem jego rękę. - Daj mi spokój! - wstałem, starłem łzy z policzków i ruszyłem do auta.

Odpaliłem silnik i odjechałem. W lusterku widziałem tylko Rossa, który po chwili wpatrywania się w moje odjeżdżające auto, zniknął za drzwiami kostnicy.

-------------------------------

Mój ulubiony rozdział <3

Jak myślicie, Ryland ma rację, że to nie jest Sav? Odpowiedź za tydzień.

Pozdrowionka i do napisania <3