Rozdział 13

Lekcje minęły mi całkiem szybko i spokojnie. Wychodziłem ze szkoły, gdy usłyszałem jakiś krzyk. Głos rozsądku kazał mi iść i zobaczyć co się dzieje. Wpadłem do małej salki gimnastycznej jak torpeda.

- Zostaw ją! - krzyknąłem, chwyciłem step i uderzyłem nim w głowę nauczyciela, który dobierał się do Savannah. - Uciekaj! - chwyciłem dziewczynę za rękę i pociągnąłem do wyjścia.

- Już się nie bój. - przytuliłem Sav, gdy siedzieliśmy bezpieczni w szatni.

- Jak mam się nie bać? - spytała. - Jak?

- Od teraz będę Cię chronił. - zadeklarowałem.

- A co jeśli on Cię oskarżyć? Albo go zabiłeś? Wylecisz ze szkoły, zamkną Cię w więzieniu... - panikowała.

- Nic takiego się nie stanie. - przytuliłem ją mocniej do swojego serca. - Nic. - powtórzyłem.

Savannah nawet po opuszczeniu szkoły bała się tego WF-isty. Była roztrzęsiona, więc zabrałem ją na uspokajającą herbatkę u mamy Stormie.

- Proszę. - podałem Hudson kubek i usiadłem ze swoim obok.

Sav patrzyła na mnie. Chyba złość jej powoli przechodzi.

- Savannah, ja... Ja... Ja chciałbym Cię przeprosić. - zacząłem. - Wiem, że źle postąpiłem i proszę o wybaczenie.

Dziewczyna spojrzała mi w oczy i cicho westchnęła.

- Nie mogę. - szepnęła i spuściła głowę.

Dalsze próby nie miały sensu. Odstawiłem pusty kubek na stół i rozsiadłem się wygodniej na kanapie. Z przyzwyczajenia podwinąłem rękaw od koszulki.

- Co to? - Sav wskazała na moje bandaże.

- Nic takiego, drobny wypadek. - skłamałem. Nie mam siły tłumaczenia się każdemu ze swojej głupoty.

-------------------------

Pozdrowienia z Warszawy!

Od poniedziałku byłam na wycieczce klasowej w stolicy, a dziś wieczorem wracam do domu...  Nareszcie...

W przyszłym tygodniu wstawię tu kilka zdjęć (o ile uda mi się jakieś zrobić).

A co do rozdziału...

Dzięki Rikeroholic otrzymał swoją wyjątkową nazwę - "Step w łeb" ;)
W poniedziałek, jako drobną niespodziankę dla Was czytelników, dodałam prolog na nowym blogu, jednakże rozdział 1 dopiero 20 czerwca...
A o to i 'A little bit of love will change your life'...

http://alittlebitoflovewillchangeyourlife.blogspot.com

Pozdrowionka i do następnego <3

Rozdział 12

Kolejny raz obudziłem się w szpitalu. Leniwie przetarłem oczy. W sali oprócz mnie nie było nikogo więcej. Obejrzałem moje ręce ~ całe zabandażowane. Łzy zaczęły napływać mi się do oczu. Kolejny już raz nie udało mi się popełnić samobójstwa. Zacisnąłem oczy jeszcze mocniej. W wyobraźni zobaczyłem Savannah. Była jeszcze piękniejsza niż zwykle.

- Ryland, jak się czujesz? - usłyszałem głos lekarza, który przerwał mi moje wyobrażenia.

- Źle. Moje życie nie ma sensu, a wy mnie ratujecie. - odparłem.

- A jak się czujesz fizycznie? - dopytywał.

- Nawet dobrze, jak na to, że straciłem tyle krwi. - uśmiechnąłem się głupkowato.

- O dziesiątej dostaniesz wypis. - oznajmił i wyszedł.

Ponownie ułożyłem głowę na poduszce. Jak tylko wrócę do domu i nadrobię zaległości ze szkoły to spróbuję odzyskać Sav.

Wieczorem, gdy byłem gotowy do szkoły, usiadłem z konsolą i zacząłem grać. Z każdym dźwiękiem wyrażałem siebie, swoje uczucia... Zrelaksowałem się przy tym i odzyskałem nadzieję na lepsze jutro.

W nocy miałem koszmary senne. Śniło mi się, że coś się stało mojej ukochanej. Przez to przejęcie i niepokój nie potrafiłem ponownie zasnąć. Kręciłem się i rzucałem na łóżku. Było to strasznie męczące.

Rano, gdy zadzwonił mój budzik, nie byłem w stanie ruszyć się z łóżka. Oczy strasznie mi się kleiły.

- Ryland, wstajesz czy nie? - spytał tata Mark, który nagle pojawił się w moim pokoju.

- Wstaję, wstaję. - rzuciłem i zwlokłem się z łóżka.

- Szykuj się. Za pięćdziesiąt minut wychodzimy. Podwiozę Cię do szkoły. - dodał z uśmiechem i wyszedł.

Chyba ten dzień nie zapowiada się tak źle.

Rozdział 11

Leżałem i patrzyłem na Rossa. Żadne z nas nie wiedziało co powiedzieć.

- Ryland, mi możesz wszystko opowiedzieć. Z chęcią Cię posłucham i może jednak zrozumiem. - odezwał się w końcu Ross.

- No... Zgoda. - odpowiedziałem i zacząłem się zwierzać.

We wtorek około 10 wypuścili mnie ze szpitala. Postanowiłem, że do szkoły wrócę dopiero jutro.

Usiadłem w swoim pokoju, wyjąłem konsolę DJ spod łóżka i zacząłem grać. Już pierwsze dźwięki zaczęły mnie uspokajać. Z każdą kolejną chwilą było tylko coraz lepiej.

- Można? - usłyszałem cichy głos mamy.

- Jasne. - uśmiechnąłem się do niej serdecznie.

- Przyszła twoja znajoma. Przyniosła Ci zeszyty.

- Powiedz, że jestem u siebie. Niech przyjdzie.

Siedziałem w swoim pokoju i nadrabiałem zaległości z dziś. Allie mi pomagała, więc nie było tak źle.

- A co to? - spytała wskazując na ślady po cięciu.

- Nic takiego. Nie przejmuj się. - starałem się uśmiechnąć, ale coś mi nie wyszło.

- Ryland, powiedz mi prawdę. Nikomu tego nie przekażę.

- Nie mogę. - wstałem z krzesła i podszedłem do okna. - Nie mogę. - powtórzyłem.

Dziewczyna podeszła do mnie i przytuliła się do moich pleców.

- Daj mi spokój! - podniosłem ton i mocno ją odepchnąłem od siebie. - Zniszczyłaś wszystko! Teraz już nigdy nie odzyskam Sav! - chwyciłem Allie za koszulkę i wyciągnąłem za drzwi. - Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj! - krzyknąłem i uderzyłem ją z całej siły.

- Ty do mnie też! - oddała mi siarczysty policzek i wyszła zapłakana.

Wróciłem do swojego pokoju, znów chwyciłem nożyczki i usiadłem pod ścianą. Ponownie się okaleczyłem. Tyle, że tym razem zrobiłem to znacznie mocniej.

----------------------

Siemka!

Ry - dalej zdesperowany i chyba tak zostanie ;)

Kto z Was spodziewał się, że nasz główny bohater znów będzie się ciął?

.....

Zapraszam Was na nowego bloga, gdzie prolog był wczoraj...

Trying Not To Love You

Pozdrowionka i do napisania <3

Rozdział 10

Myśli samobójcze wzięły górę nad rozumem. Chwyciłem nożyczki i osunąłem się po ścianie. Siedząc na podłodze zadałem sobie pierwszy cios ~ wbiłem sobie nożyczki pionowo w nadgarstek. Później rozkręciłem nożyczki i przeciągając proste linie, ostrą stroną po wewnętrznej stronie ręki zadawałem sobie cierpienie. W tym momencie przypomniała mi się chwilą z rana.

Allie zaczyna mnie całować i zdejmuje moją koszulkę. Ja robię to samo z jej sukienką. Ona pcha mnie na biurko w szkolnym radiowęźle, ja przyciągam ją jeszcze bliżej do siebie. Dziewczyna dobiera się do moich spodni, a ja pozbywam się jej stanika i całuję nagie piersi. Później wszystko toczy się niesamowicie szybko. Allie i ja uprawiamy seks na biurku, gdy nagle wchodzi jedna z tych plotkar.

- Ryland, wszystko okay? - z zamyślenia wyrwało mnie pytanie Rossa, który nagle wszedł do mojego pokoju.

- Nic nie jest okay. - odparłem i kolejny raz przeciągnąłem ostrzem nożyczek po ręce. - Nic. - szepnąłem i dalej nic nie pamiętam.

Otworzyłem oczy. Nie byłem już w swoim pokoju. Rozejrzałem się po pomieszczeniu.

- Dobrze, że się pan obudził. - starszy mężczyzna podszedł bliżej łóżka, na którym leżałem.

- Kim pan jest? Gdzie ja jestem? - spytałem.

- Jesteś w szpitalu Ryland, a ja jestem twoim lekarzem. Straciłeś dużo krwi i zasłabłeś. Twój brat nie wiedział jak Ci pomóc, więc przywiózł Cię tu.  Był bardzo zmartwiony.

- Dziękuję za informacje. Mógłbym się z nim zobaczyć?

- Tak, ale najpierw Cię zbadam.

Lekarz wyszedł, a po chwili w mojej sali pojawił się Ross.

- Czyż Ty oszalał? - spytał siadając na krzesło stojące obok mojego łóżka.

- Tak, oszalałem. Ale Ty i tak mnie nie zrozumiesz. To zbyt skomplikowane.

----------------------

Witajcie serdecznie!

Większość z Was przypuszczała, że Ryland wcale tego nie zrobił - a jednak.

Kursywą pisane są jego wspomnienia (i sny - to tak na przyszłość).

Prosiliście też abym nie zabijała RyRy'ego - więc żyje.

A teraz tak serio...

Mam gotowe 70 rozdziałów (z tymi co były włącznie) to chyba musiał przeżyć, co nie?

Pozdrawiam i do napisania <3

P.S. Zapraszam także na mój nowy blog 'Trying Not To Love You' - prolog za tydzień.