Rozdział 27

Savannah leżała na szpitalnym łóżku. Była podłączona do maszyn kontrolujących pracę serca itd. oraz kroplówki. Patrzała w sufit.

- Hej. Jak się czujesz? – spytałem.

- O, Ryland. – odwróciła wzrok w moją stronę. – Już mi lepiej.

- To dobrze. – uśmiechnąłem się lekko. – Kiedy Cię wypiszą?

- Jeszcze nie wiem… Może jutro lub za dwa dni… Niby to nic takiego. Zwykłe omdlenie… Ale chcą zrobić kilka badań. Tak na wszelki wypadek.

- Tylko niech Cię nie męczą zbytnio. – zaśmiała się uroczo.

Po krótkiej rozmowie na szpitalny temat, zapadła cisza. Każde z nas patrzało w innym kierunku, byle nie na siebie.

- Ryry… - zaczęła po długim milczeniu. – Chciałam, żebyś coś wiedział… - odwróciła moją twarz w swoją stronę.

- Co chcesz mi powiedzieć? – spytałem patrząc jej w oczy.

- Zerwałam z Thonym i… - spuściła głowę, a pojedyncze łzy spłynęły po jej policzku.

- Sav, dokończ. – chciałem ją zachęcić. Starłem łzy z jej policzków i delikatnie pocałowałem w usta.

Nie odepchnęła mnie. Wręcz przeciwnie ~ odwzajemniła pocałunek. Całowaliśmy się przez dłuższy moment.

- Przeszkadzam? – pan Hudson wszedł do sali.

- Nie. – odpowiedziałem i odsunąłem się od Sav.

- Tak. – powiedziała w tym samym momencie dziewczyna.

- Nie będę tu zbyt długo. Spytam się tylko o coś. – ojciec Savannah podszedł bliżej. – Wszystko dobrze córuś? – spytał.

- Tak… Jest okay. Właśnie chciałam poważnie porozmawiać z Rylandem.

Gdy ojciec Savannah wyszedł, próbowałem wrócić do tematu.

- Co jeszcze chciałaś mi powiedzieć, oprócz tego, że się rozstałaś z Thonym? – spytałem i spojrzałem jej w oczy.

- Nie wiem jak Ci to powiedzieć… Pamiętasz jak wspominałeś mi o tej swojej terapii? – zaczęła opowiadać.

- No, pamiętam. Ale co to ma wspólnego z twoją wiadomością.

- Terapia zadziałała. Jestem w ciąży. – odparła.

Radość rozsadzała mnie. Miałem ochotę skakać pod sufit, tańczyć, śpiewać… W końcu wszystko się układa!

- Sav, ja nie wiem co powiedzieć… Jestem na prawdę bardzo zaskoczony i równie szczęśliwy. – powiedziałem.

Wahałem się czy ją przytulić, ale po chwili to zrobiłem. Po prostu mocno ją przytuliłem. Trwaliśmy tak przez dłuższy moment.

- Ryry… Czy jest szansa byśmy do siebie wrócili? – spojrzała na mnie z nadzieją.

- Tak! Tak! Tak! – krzyknąłem i pocałowałem ją namiętnie.

Uśmiech na jej twarzy i te wesołe wiadomości sprawiły, że w moim życiu znów zawitała radość, miłość i szczęście.