Rozdział 11

Leżałem i patrzyłem na Rossa. Żadne z nas nie wiedziało co powiedzieć.

- Ryland, mi możesz wszystko opowiedzieć. Z chęcią Cię posłucham i może jednak zrozumiem. - odezwał się w końcu Ross.

- No... Zgoda. - odpowiedziałem i zacząłem się zwierzać.

We wtorek około 10 wypuścili mnie ze szpitala. Postanowiłem, że do szkoły wrócę dopiero jutro.

Usiadłem w swoim pokoju, wyjąłem konsolę DJ spod łóżka i zacząłem grać. Już pierwsze dźwięki zaczęły mnie uspokajać. Z każdą kolejną chwilą było tylko coraz lepiej.

- Można? - usłyszałem cichy głos mamy.

- Jasne. - uśmiechnąłem się do niej serdecznie.

- Przyszła twoja znajoma. Przyniosła Ci zeszyty.

- Powiedz, że jestem u siebie. Niech przyjdzie.

Siedziałem w swoim pokoju i nadrabiałem zaległości z dziś. Allie mi pomagała, więc nie było tak źle.

- A co to? - spytała wskazując na ślady po cięciu.

- Nic takiego. Nie przejmuj się. - starałem się uśmiechnąć, ale coś mi nie wyszło.

- Ryland, powiedz mi prawdę. Nikomu tego nie przekażę.

- Nie mogę. - wstałem z krzesła i podszedłem do okna. - Nie mogę. - powtórzyłem.

Dziewczyna podeszła do mnie i przytuliła się do moich pleców.

- Daj mi spokój! - podniosłem ton i mocno ją odepchnąłem od siebie. - Zniszczyłaś wszystko! Teraz już nigdy nie odzyskam Sav! - chwyciłem Allie za koszulkę i wyciągnąłem za drzwi. - Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj! - krzyknąłem i uderzyłem ją z całej siły.

- Ty do mnie też! - oddała mi siarczysty policzek i wyszła zapłakana.

Wróciłem do swojego pokoju, znów chwyciłem nożyczki i usiadłem pod ścianą. Ponownie się okaleczyłem. Tyle, że tym razem zrobiłem to znacznie mocniej.

----------------------

Siemka!

Ry - dalej zdesperowany i chyba tak zostanie ;)

Kto z Was spodziewał się, że nasz główny bohater znów będzie się ciął?

.....

Zapraszam Was na nowego bloga, gdzie prolog był wczoraj...

Trying Not To Love You

Pozdrowionka i do napisania <3